Het werd stil in de perskamer toen Tadej Pogačar plotseling opstond, zijn gezicht gespannen en onleesbaar. Camera’s flitsten, verslaggevers snakten naar adem en binnen enkele seconden was de tweevoudig Tour de France-kampioen verdwenen.
Even voor zijn vertrek had een journalist gevraagd naar een controversiële beslissing van de Andorra Cycling Masters-commissie. De vraag leek onschuldig, maar de uitdrukking van Pogačar veranderde binnen enkele seconden van kalm in stormachtig.
‘Vandaag niet,’ mompelde hij voordat hij zijn microfoon afzette en naar buiten liep. Het teampersoneel snelde achter hem aan terwijl het verbijsterde publiek fluisterde, niet wetend wat zo’n emotionele reactie had veroorzaakt.
Bronnen dicht bij UAE Team Emirates onthulden later dat de spanningen de hele week waren toegenomen. Geruchten over meningsverschillen over de racelogistiek en persoonlijke verplichtingen hadden Pogačar zichtbaar gefrustreerd gemaakt.
De Andorra Cycling Masters waren bedoeld als een feest: een tentoonstelling na het seizoen waarin elitewielrenners in vriendschappelijke competitie samenkwamen. Maar achter de glimlach sluimerden conflicten over sponsoring en mediaverplichtingen stilletjes.
Volgens insiders had Pogačar zijn ongemak geuit over bepaalde contractclausules die langere optredens vereisten. “Hij wilde gewoon rijden en rusten”, zei een teamgenoot. “Maar de druk houdt nooit op.”
Fans gingen onmiddellijk naar de sociale media en speculeerden of gezondheidsproblemen, persoonlijke conflicten of vermoeidheid de uitbarsting veroorzaakten. Binnen enkele minuten waren #Pogacar en #AndorraMasters wereldwijd populair in fietsgemeenschappen.
Tijdens de commotie filmden camera’s dat teamgenoot João Almeida bezorgde blikken uitwisselde met de PR-directeur van het team. De kamer bleef bevroren – niemand durfde de stilte op te vullen die Pogačar achterliet.
Later die avond legde zijn woordvoerder een korte verklaring af. “Tadej had even weg uit de schijnwerpers nodig”, stond er te lezen. “Hij blijft betrokken bij de sport en waardeert het begrip van de fans.”
Toch stapelden de vragen zich op. Was het frustratie over de organisatoren, mentale uitputting of diepere persoonlijke onrust? Verslaggevers analyseerden elke seconde aan beeldmateriaal, op zoek naar aanwijzingen voor zijn plotselinge vertrek.
Wielercommentatoren herinnerden zich dat Pogačar onlangs had gesproken over burn-out en de moeilijkheid van constante media-aandacht. ‘Je geeft alles, maar soms is het nooit genoeg’, zei hij ooit.
Tegen middernacht zagen journalisten die buiten zijn hotel kampeerden hem stilletjes terugkeren. Hij droeg een capuchon, vermeed camera’s en zwaaide slechts beleefd voordat hij achter de bewakers verdween.
De volgende ochtend deden geruchten de ronde dat Pogačar een privéontmoeting had gehad met raceofficials. Sommigen beweren dat de discussie zich concentreerde op contractvoorwaarden, terwijl anderen zinspeelden op geschillen over liefdadigheidsverplichtingen.
Een anonieme insider suggereerde dat de vonk voortkwam uit een gevoelige vraag over een voormalige teamgenoot die nu wordt onderzocht wegens dopinggebruik. “Dat is wat hem in de war bracht”, beweerde de bron voorzichtig.
Als dat waar was, zou die vraag diep zijn ingeslagen. Pogačar heeft zijn zuivere imago lange tijd verdedigd in een sport die nog steeds wordt geplaagd door schandalen uit het verleden, en elke insinuatie kan gemakkelijk oude wonden openrijten.
Ondertussen stonden fans in Andorra langs de wegen, nog steeds in de hoop hun held terug te zien komen. Kinderen hielden Sloveense vlaggen vast en scandeerden zijn naam, zich niet bewust van de controverse die achter gesloten deuren ontstond.
Die middag bracht het team nieuwe foto’s uit waarop Pogačar glimlachte tijdens de training, waarmee ze de fans geruststelden dat hij nog steeds zou deelnemen aan de laatste racefase. Opluchting golfde door de fietsgemeenschap.
Toch merkten analisten op dat zijn ogen een ander verhaal vertelden: kalm aan de oppervlakte, zwaar aan de onderkant. ‘Hij voert veldslagen die we niet kunnen zien’, merkte een commentator op. “Dat is de prijs van grootsheid.”
Op de volgende persconferentie bevestigde zijn coach dat Pogačar zijn excuses had aangeboden aan de aanwezige journalisten. “Hij is een mens”, zei de coach. “Druk, uitputting en emoties kwamen op het verkeerde moment met elkaar in botsing.”
Het evenement in Andorra eindigde toen Pogačar sterk eindigde, hoewel zijn gedrag ingetogen bleef. Nadat hij de grens was gepasseerd, stak hij zijn hand op – niet als overwinning, maar als stille erkenning.
Terwijl de menigte juichte, sprak hij twee woorden richting de camera’s: “Met mij gaat het.” Eenvoudig, maar krachtig genoeg om de storm te kalmeren die de wielerwereld 24 uur lang had geschokt.
Voor fans werd het incident meer dan roddels: het was een kijkje in de kwetsbare menselijkheid achter de kracht van de kampioen. Zelfs helden, zo lijkt het, hebben grenzen en breekpunten.
